Bláminn og Appelsínuljósin í fjarska (betrumbættur)

Eftir grænum vegi labba fætur sem kunna ekki muninn á tá og hæl og þekkja ekki línunna sem liggur þar á milli. Þeir labba einn í einu. Einn fram fyrir hinn. Einn, einn ,einn, ,einn og svo einn. Áfram og áfram. Eftir veginum liggja græn tré með græn lauf. Þau standa sitthvoru megin við veginn, há, tignarleg, græn. Þau teygja krónur sínar, fullar af tvílitum grænum laufum yfir veginn svo sólin nái ekki að skína heil inn á veginn. Á veginum eru göt sem fæturnir þræða framhjá þegar þau birtast. Göt sem eru blá eins og bláminn sem yfirtekur landslagið í draumi sem þig dreymir þegar þú saknar þess sem þú náðir aldrei taki á. Götin eru blá eins og bláminn en í sumum götunum skín appelsínugult ljós, appelsínugult eins og ef í staðin fyrir aldinkjötið í appelsínu þá væri lítið ljós, vasaljós, innan í henni sem skini út um börkin. Í sumum götunum eru appelsínugul ljós sem skína upp en fæturnir hugsa ekki um appelsínuljósið eða blámann og missa því af tækifærinu til að skilja það undraverða kraftaverk að bláminn er hafið og appelsínusljósin eru skip á leið sinni yfir hafið langt langt undir iljum fótanna. Fæturnir sem kunna ekki muninn á tá og hæl og þekkja þar af leiðandi ekki línunna sem liggur þar á milli furða sig ekki á götunum og hvað þá heldur að þau leiði niður að sjónum og skipunum sem eru í svo mikilli fjarlægð að það ætti ekki að vera mögulegt. Þeir virðast ekki skilja að það er ekki hversdagslegur hlutur að sjá göt á grænum vegi undir sundurslitinni sólinni sem leiði að skipum á leið sinni yfir hafið, sem leiði að skínandi appelsínuberki sem ferðast um blámann sem þú þekkir aðeins úr draumum sem þig dreymir þegar þú ert heltekin óútskýranlegum og óafsakanlegum söknuði. En það er nú kannski ekki svo skrítið. Því hvernig er hægt að ætlast til þess að fætur sem skilja ekki muninn á tá og hæl og línunni sem liggur þar á milli, skilji að heimurinn opni sig ekki svo auðveldlega fyrir fótum og að hann sýni ekki leyndarmál sín hverjum sem er? Og hvernig er hægt að ætlast til að þeir kippi sér upp við það sem þeir skilja ekki? Það er nú einu sinni þannig að fæturnir hafa labbað þennan græna veg með gærnu trjánum og sundurslitinni sólinni í marga daga, marga mánuði ,mörg ár, alltaf sömu leið, alltaf á sama hraða. Svo afhverju ætti þessi vegur, þessi leið að vera eitthvað öðruvísi en venjulega, en sú endemis vitleysa.

 

Athugasemdir

[Elín Elísabet Einarsdóttir, 5.10.2023 kl. 00:32]

appelsínuljósið!!! ég skil núna