Leitin að gleymdu fjörunni

Ég gekk eftir suðurströnd eyjunnar

fór niður í allar fjöurnar

fann fyrir þeim

reyndi að skilja það sem 

ég gat ekki skilið

því ég mundi ekki

ég mundi ekki eftir fjörunni

mundi bara eftir mynd

mynd af mér í gjörunni fyrir 22 árum

sönnun þess að ég hefði verið þar

sönnun þess að ég hafði gleymt

ég grand skoðaði allar fjörurnar 

í leit að fjörunni minni

gleymdi fjörunni minni

í leit að bleika steininum

sem náði mér upp að öxl

í fölsku minningunni

Þegar ég lokst rakst á steininn

bleika steininn

og fjöruna

litlu fjöruna af myndinni

þá sem ég hafði gleymt

áttaði ég mig á því

að ég hafði stækkað svo mikið

að steinninn náði mér nú bara

upp að hné og varla það.

Ég áttaði mig á, þar sem ég 

stóð í fjörunni hliðina á 

bleika ateininum og horfði á 

hafið

að ég hafði ekki bara gleymt 

fjörunni og bleika steininum

heldur hafði ég líka gleymt

litlu stelpunni á myndinni

sem kastaði steini út í sjóinn

ég hafði gleymt sjálfri mér

svo ég tók upp stein

valdi hann af kostgæfni

og kastaði honum í sjóinn

 

þar sem ég sat í fjörunni

eftir að hafa komist

í tengsl við sjálfa mig í

gegnum steininn og sjóinn

komu tveir mávar

einn sat á ateini

hinn á kleti

þeir sögðu nokkur orð

þessi á steininum kom nær mér

eitt skref í einu

og starði á mig til hliðar

á milli skrefana sagði hann

eitt og eitt orð við vin sinn.

 

Athugasemdir

[Elín Elísabet Einarsdóttir, 13.9.2023 kl. 15:21]

Æðislegt ljóð, flott mynd. 

[Ráðhildur Ólafsdóttir, 13.9.2023 kl. 15:24]

takk, þú ert flott