Grænir sneplar

Fimmhundruð sextíu og sjö grænir sneplar hanga á þvottasnúrunni í rjóðrinu. Á hverjum og einum þeirra er hvít klemma sem endurkastar sólarljósinu í augun á þér. Þú situr á steini sirka tuttugu og fjórum metrum frá þrjúhundruð og fimmtugasta sneplinum. Þú starir á sneplana og klemmurnar. Starir og starir svo mikið og ákaft að ég er orðin viss um að þú munir bráðum missa sjónina eða að sneplarnir muni brenna mynd sína í augnhimnurnar þínar svo þú munir aldrei sjá neitt framar en græna snepla með hvítum klemmum. Ég hrylli mig við tilhugsunina, tek hendurnar upp úr barmafullum balanum og vindi grænan snepil sem ég hengi síðan upp á snúruna með hvítri klemmu. „Fimmhundruð sextíu og átta“ segi ég við sjálfa mig. Þú hummar eins og lítill fugl til samþykkis en tekur ekki augun af sneplunum og klemmunum. Ég sting höndunum aftur í balann svo vatnið skvettist aðeins upp úr. Vatnið er volgt og sneplarnir eru mjúkir, ég loka augunum og finn fyrir volgu mýktinni. Ég hef alltaf haft gaman að því sem er volgt og mjúkt. „Manstu eftir mjúka pokanum sem þú áttir?“ spyr ég þig „sem var alltaf svo mjúkur og volgur?“. Þú svarar ekki. Ég opna augun, finn enn fyrir volgri mýkt sneplanna og vatnsins. Þú starir enn á sneplana. „manstu?, þú gekkst alltaf með hann yfir túnið hjá manninum með mosa græna stafinn og hafbláa hattinn á leiðinni yfir að húsinu okkar?“ Þú hreyfir hendurnar örlítið á hnjánum, pinkupons, það er varla að ég sjái mun. Ég tek hendurnar upp úr vatninu og vindi annan snepil. „Þú áttir það til að tína greinar sem þú fannst á leiðinni ofan í pokann, þú sagðir að þér þætti greinar það allra besta í öllum heiminum, manstu eftir því?“ Ég hengi upp snepilinn með hvítri klemmu. „og svo þegar þú komst að húsinu okkar var pokinn þinn fullur af greinum, svo fullur að þær rúlluðu næstum út úr honum á pallinn, manstu eftir því?“ Ég held höndunum á sneplinum og klemmunni og lít til þín. Þú hefur ekkert hreyft þig. „Fimmhundruðsextíu og átta“ segi ég við þig og þú hummar en hreyfir þig ekki og heldur áfram að stara á grænu sneplana og hvítu klemmurnar. 

Glamrandi

Ding

ling

gling

glang

dingalingaling

innan í tjaldinu

gling

glang

í ljósinu

dingalingaling

í þér

og pokanum 

klink

klonk

donk

á steingólfinu

og majónesinu út um allt

 

Leitin að gleymdu fjörunni

Ég gekk eftir suðurströnd eyjunnar

fór niður í allar fjöurnar

fann fyrir þeim

reyndi að skilja það sem 

ég gat ekki skilið

því ég mundi ekki

ég mundi ekki eftir fjörunni

mundi bara eftir mynd

mynd af mér í gjörunni fyrir 22 árum

sönnun þess að ég hefði verið þar

sönnun þess að ég hafði gleymt

ég grand skoðaði allar fjörurnar 

í leit að fjörunni minni

gleymdi fjörunni minni

í leit að bleika steininum

sem náði mér upp að öxl

í fölsku minningunni

Þegar ég lokst rakst á steininn

bleika steininn

og fjöruna

litlu fjöruna af myndinni

þá sem ég hafði gleymt

áttaði ég mig á því

að ég hafði stækkað svo mikið

að steinninn náði mér nú bara

upp að hné og varla það.

Ég áttaði mig á, þar sem ég 

stóð í fjörunni hliðina á 

bleika ateininum og horfði á 

hafið

að ég hafði ekki bara gleymt 

fjörunni og bleika steininum

heldur hafði ég líka gleymt

litlu stelpunni á myndinni

sem kastaði steini út í sjóinn

ég hafði gleymt sjálfri mér

svo ég tók upp stein

valdi hann af kostgæfni

og kastaði honum í sjóinn

 

þar sem ég sat í fjörunni

eftir að hafa komist

í tengsl við sjálfa mig í

gegnum steininn og sjóinn

komu tveir mávar

einn sat á ateini

hinn á kleti

þeir sögðu nokkur orð

þessi á steininum kom nær mér

eitt skref í einu

og starði á mig til hliðar

á milli skrefana sagði hann

eitt og eitt orð við vin sinn.